Omnia mamma, cando tenet unu fizu, 
      dd'abbrazat forte e dd'istringhede a su coro, 
      isperat chi no istede mai in fastizu 
      e bi narat: "bona fortuna tenzas o tesoro". 
       
      Sa fortuna omni 'orta hada a cricare, 
      cando su fizu in su mundu ponet passos, 
      cando sa salude bi enidi a mancare 
      o sa sorte b'iscudet cropos bassos. 
       
      Cussa de, chi totus imploramos, 
      intendo narrere chi porta benda in cara 
      e chi no ischidi su chi disizamos 
      poite a si frimare est cosa rara. 
       
      A issa dda chriccan po podet triballare 
      e po agattare postos de onore, 
      po podet sa ricchesa aumentare 
      e po tennet bona sorte in s'amore. 
       
      M'ammento ancora, de cando fui minore, 
      chi "sa fortuna" si podiat comporare, 
      fu su pappagallu a ischerare su colore 
      chi nos podiat su destinu iscoviare. 
       
      Ancora, cun s'innozentzia de s'edade, 
      creia a su ch'in su billette fudi iscrittu 
      e penzia chi sa fortuna cun fazilidade, 
      mi faghiat balanzare d'omnia situ. 
       
      Oe, abbaido a sa vida cun ateros ogos 
      e bio s'essere umanu discuntentu, 
      cambiat sa zente, cambian sol logos, 
      e totus criccan de cambiare su entu. 
       
      Creo, chi su "curre, curre" de sa vida, 
      mai nessuna dd'ada podet frimare 
      ca s'isfortuna anzena no er bida 
      e bind'hat semper'unu 'e che colare. 
       
      Su "pane intreu" no ddu tenet nessunu, 
      ca sa fortuna est solu una chimera, 
      totus penzan de sighire a calecunu, 
      ma cando c'arribana est canbiada s'era. 
      
     |