Omnia mamma, cando tenet unu fizu,
dd'abbrazat forte e dd'istringhede a su coro,
isperat chi no istede mai in fastizu
e bi narat: "bona fortuna tenzas o tesoro".
Sa fortuna omni 'orta hada a cricare,
cando su fizu in su mundu ponet passos,
cando sa salude bi enidi a mancare
o sa sorte b'iscudet cropos bassos.
Cussa de, chi totus imploramos,
intendo narrere chi porta benda in cara
e chi no ischidi su chi disizamos
poite a si frimare est cosa rara.
A issa dda chriccan po podet triballare
e po agattare postos de onore,
po podet sa ricchesa aumentare
e po tennet bona sorte in s'amore.
M'ammento ancora, de cando fui minore,
chi "sa fortuna" si podiat comporare,
fu su pappagallu a ischerare su colore
chi nos podiat su destinu iscoviare.
Ancora, cun s'innozentzia de s'edade,
creia a su ch'in su billette fudi iscrittu
e penzia chi sa fortuna cun fazilidade,
mi faghiat balanzare d'omnia situ.
Oe, abbaido a sa vida cun ateros ogos
e bio s'essere umanu discuntentu,
cambiat sa zente, cambian sol logos,
e totus criccan de cambiare su entu.
Creo, chi su "curre, curre" de sa vida,
mai nessuna dd'ada podet frimare
ca s'isfortuna anzena no er bida
e bind'hat semper'unu 'e che colare.
Su "pane intreu" no ddu tenet nessunu,
ca sa fortuna est solu una chimera,
totus penzan de sighire a calecunu,
ma cando c'arribana est canbiada s'era.
|