Cando ti miro, s’anima mi
toccas,
o rustica funtana binzalesa:
ass’antiga, nè orgogliu nè pretesa:
abbandonada, sola cun sas roccas.
S’acquedotto, hat soppiantadu broccas,
carzidas, affiancadas in attesa:
e Tue nd’has subidu cuss’offesa,
privada de sorrisos de picioccas.
Ma si umile ses e dignitosa,
in barba a s’Era nostra ispaziale:
ogni tantu, già naras calchi cosa.
Ca si mancat cudd’abba de su «enale»,
torran a Tie, mamma generosa:
sorgente amiga, semper’ospitale.
|