| 
                  
                 
                 
                A SA FUNTANA DE INZALE
                
                 
                Cando ti miro, s’anima mi
                toccas, 
                o rustica funtana binzalesa: 
                ass’antiga, nè orgogliu nè pretesa: 
                abbandonada, sola cun sas roccas. 
                 
                S’acquedotto, hat soppiantadu broccas, 
                carzidas, affiancadas in attesa: 
                e Tue nd’has subidu cuss’offesa, 
                privada de sorrisos de picioccas. 
                 
                Ma si umile ses e dignitosa, 
                in barba a s’Era nostra ispaziale: 
                ogni tantu, già naras calchi cosa. 
                 
                Ca si mancat cudd’abba de su «enale», 
                torran a Tie, mamma generosa: 
                sorgente amiga, semper’ospitale.
                
                 
                   |